Nasze dni wczorajsze

"W 1952 roku napisalam Nasze dni wczorajsze, powiesc, w ktorej moje postaci stracily zdolnosc rozmowy. Albo raczej - mowia do siebie, ale juz nie w formie bezposredniego dialogu. Znienawidzilam dialogi. W tej ksiazce zostaly one wplecione scisle w tkanine historii; w tkanine o bardzo scislej osnowie, jak w robotce na drutach zbyt gestej, przez co nie przepuszcza powietrza", pisala Natalia Ginzburg w 1964 roku. "Ksiazka Nasze dni wczorajsze stanowi powiesciowe pendant do najslynniejszego utworu Natalii Ginzburg, autobiografii Lessico famigliare (Leksykon rodzinny). Takze tutaj obserwatorka i sprawozdawczynia opisywanych wydarzen jest mloda dziewczyna, ktora, jak sie z poczatku zdaje, trzyma sie z boku i nie do konca jest swiadoma tego, co sie wokol niej dzieje. Pozniej jednak okazuje sie, ze w rzeczywistosci jest dusza, czula i dzielna, splotow uczuc, ktore wiklaja sie wokol niej. W tej powiesci glos prowadzacy narracje, monotonnie i stalym rytmem, trwa w niedojrzalosci, przygladajac sie swiatu ze zdziwieniem, pozornie na niego niewrazliwy. Natalia Ginzburg znajdowala szczegolna przyjemnosc w konstruowaniu rodzinnych historii, ktorym nieodlacznie towarzysza: dynamika uczuc i metamorfozy powiazan miedzyludzkich, bogactwo charakterow, sympatie i antypatie obecne w zyciu kazdej prawdziwej rodziny. Sa w nich watki oczywiste i niespodziewane, rodzinna powszedniosc oraz motyw niepowtarzalnosci i nieprzewidywalnosci dorastania, pokolenia za pokoleniem". Italo Calvino