Rivoli 1797

Ksiazka ta ma szczegolny rodowod. Pierwszy pomysl jej napisania, zywy i juz kompletny, wpadl mi do glowy u schylku pewnego slonecznego, zimowego dnia, gdy wracalem z konnej wycieczki odbytej dla nauki i rozrywki na usiane slicznymi miasteczkami malownicze wzgorza, ktore od Monte Baldo lagodnie opadaja wzdluz rzeki Adygi i polozonego od strony Werony brzegu jeziora Garda. Dojmujaca pieknosc krajobrazu i umiarkowana temperatura tego dnia, jakby niewyrazna obietnica nieodleglej juz wiosny, sklonila mnie do przedluzenia ustalonego planu mojej samotnej przejazdzki, tak ze kiedy moim oczom ukazal sie widok okolic miejscowosci Rivoli, gdzie na mojego szlachetnego towarzysza podrozy oczekiwala juz ciepla stajnia, nad otaczajaca nas rozlegla rownina zapadal juz zimny cien wieczoru i widac bylo tylko bielejace od sniegu najwyzsze szczyty gor, mazniete kilkoma pociagnieciami fioletowego i zlotego pedzla, jakby ostatnimi pocalunkami slonca bliskiego juz znikniecia za ciemna kurtyna przedalpejskiego pogorza brescianskiego, rysujacego sie czysto za spokojna tafla jeziora. Tymczasem na zyznych pagorkach pobliskiej Valpolicelli w cichej harmonii wieczoru swietliscie i bialo wznosila sie juz wspaniala pelnia ksiezyca, a w jej wieczornym blasku bieg Adygi, zadziwiajaco krety na dole, w dolinie w poblizu przesmyku Ceraino, ukazywal sie jak srebrna wstazka, lekko wijac sie wsrod okolicznych stromych klifow.